روزگارم سیاهو، پیراهنم مشکی
جایش را برایم، پر نمیکند هیچ عشقی
کثیفو مسموم مثله هوای تهران
شبو روزه من، چشمهای نگران
تو بخند به خیاله سادگی ام
من، بی خیاله سر و همسرو زندگی ام
دروغ است هرچه به من آموخته اند
حقیقت، چشمهایی است که به زیره.... دوخته اند
حیفه عمرم که به سر شد در چاهه غفلت
چشمم به آسمانست و خدایی بی منت