فاســد شده مغزم
ازین فکرهای مسموم
از حرفـــهای
پوچو بی مضمـــون
آلوده ترین فــــکرها
همپــــای منند
هرشب در ذهنـــــم
مدام درجـــــــــــــــــا می زنند
شبیه فرودگاهــــــی میشوم
بدون پـــــرواز
قصه ای
پایان یافتـــــه از آغاز
روحم به علــــت بدهی
محکـــوم است
به تن خسته ای
که مــــعلوم است
دیگر بریده از خــــودش
بس که دیده اســـت
مـــــرگ پـــــرنده ای کــــــه
به اختیار پریده است