وقتی بزرگ می شوی دیگر خجالت می کشی به گربه ها سلام کنی !

و برای پرنده هایی که آوازهای نقره ای می خوانند دست تکان دهی !

خجالت می کشی دلت شور بزند برای جوجه قمری هایی که مادرشان بر نگشته،

  فکر می کنی آبرویت می رود اگر یک روز مردم

" همان هایی که خیلی بزرگ شده اند "

دل شوره های قلبت را ببینند و به تو بخندند !

وقتی بزرگ می شوی دیگر نمی ترسی که نکند فردا صبح خورشید نیاید،

حتی دلت نمی خواهد پشت کوه ها سرک بکشی و خانه خورشید را از نزدیک ببینی

دیگر دعا نمی کنی برای آسمان که دلش گرفته،

حتی آرزو نمی کنی کاش قدت می رسید و اشکهای آسمان را پاک می کردی!

وقتی بزرگ می شوی قدت کوتاه می شود

آسمان بالا می رود و تو دیگر دستت به ابرها نمی رسدو برایت مهم نیست

که توی کوچه پس کوچه های پشت ابرها ستاره ها چگونه بازی می کنند !

آنها آنقدر دورند که تو حتی لبخندشان را هم نمی بینی

و ماه ، همبازی قدیم تو آنقدر کمرنگ می شود

که اگر تمام شب را هم دنبالش بگردی پیدایش نمی کنی !

وقتی بزرگ می شوی دور قلبت سیم خاردار می کشی

و درمراسم تدفین درخت ها شرکت می کنی و فاتحه تمام آوازها و پرنده ها را می خوانی!

و یک روز یادت می افتد که تو سال هاست چشمانت را گم کرده ای

و دستانت را در کوچه های کودکی جا گذاشته ای ،

فردای آنروز تو را به خاک می دهند ومی گویند:

 "خیلی بزرگ شده"   !!

.

آن روز دیگر خیلی دیر شده است ….

.

.

دل نوشت:

خیلی تند رفت کودکی هایم

با آن دوچرخه قراضه اش..